2020 was een bijzonder jaar in vele opzichten. Denzel Dumfries kan erover meepraten. In twee delen een terugblik met de aanvoerder, die in december zijn honderdste duel voor PSV speelde. Vandaag deel 1.
Hoe was het om het afgelopen jaar voetballer te zijn?
“Gek en anders. Iedereen weet dat er ontzettend veel is gebeurd. De eerste maanden waren mentaal de moeilijkste. Het vergt veel zelfmotivatie om jezelf fit te houden terwijl je niet weet wanneer je weer mag voetballen. Dat kon op een gegeven moment weer, maar het is minder leuk om wedstrijden te spelen. Het stadion mist energie zonder supporters. Tijdens thuiswedstrijden mis je steun en uit kun je niemand stilspelen. Dat heeft echt wat invloed op wedstrijden. Eigenlijk begint het al als je met de spelersbus bij het stadion aankomt. Geen supporters, geen sfeer, geen beleving. Zo is het ook tijdens de warming-up. Na afloop is het stil en mooie momenten kunnen we niet delen met onze familie en supporters.”
Anderzijds: je kunt wel voetballen.
“Het is een privilege dat we gewoon door kunnen gaan. Als je toch ziet hoeveel mensen thuis zitten, ziek of omdat ze er moeten werken. Wij voetballers mogen blij zijn.”
Hoe is het om aanvoerder van PSV te zijn?
“Een eer natuurlijk. Dat zegt iedereen en zo voelt het ook. Ik heb altijd een groot verantwoordelijkheidsgevoel gehad. In goede en slechte tijden probeer ik initiatief te nemen.”
Wat wordt er van je verwacht?
“Ik vond dat ik een stuk rustiger moest worden. Daar ben ik de afgelopen maanden wel in geslaagd. De staf wil dat ik binnen en buiten de lijnen het goede voorbeeld geef en stuur waar nodig.”
Kun je een voorbeeld geven?
“Alle nieuwe spelers heb ik geprobeerd op te vangen en zich welkom te laten voelen bij PSV. Dat doe je door een berichtje te sturen als je weet dat een transfer rond is en ze te laten weten dat ze welkom zijn. Gelukkig hoef je je daar bij deze club geen zorgen over te maken. Bij PSV word je sowieso goed opgevangen. Voor alles is er wel iemand.”
Wat doet een aanvoerder als hij positief test op Corona en daardoor thuis komt te zitten?
“Ik was natuurlijk niet de enige in de selectie die besmet raakte en zocht daarom contact met de andere spelers. Besmet en onbesmet. Veel jongens hadden vragen. Ik probeerde die te verzamelen en ze daarna voor te leggen aan de medische staf. Onze dokters verdienen een compliment voor hoe ze met de situatie om zijn gegaan. Ze waren continue bereikbaar als we dingen wilden weten. Hun antwoorden besprak ik met de spelersgroep. Daarnaast probeerde ik zo goed als het kon mee te leven met de jongens die op het veld stonden. Er zijn van afstand echt wel wat armen om elkaar heengeslagen als je begrijpt wat ik bedoel.”
Wat was je eerste gedachte bij jouw positieve Coronatest?
“Ik dacht eerst: ik kan wat meer de tijd nemen voor mijn familie. Echt twee weken investeren. Maar al snel realiseerde ik natuurlijk dat dat niet kon. Ik heb twee weken afstand moeten houden. Dat was misschien nog wel moeilijker dan niet thuis zijn door het voetbal. Je bent thuis, maar ook weer niet.”
Je keerde met misschien nog wel meer energie terug op het veld dan supporters al van je gewend waren.
“Ik weet ook niet hoe dat kan. Ik voel me gewoon sterk. In de periode dat ik gedwongen thuis zat, heb ik oefeningen voor mezelf gedaan en veel op de hometrainer gezeten. Op een gegeven moment was ik dat wel zat hoor. Toen ben ik wat vaker in de telefoon geklommen. Je probeert er het beste van te maken. Nogmaals het was fijn dat ik met vragen bij onze medische staf terecht kon.”
