Chris Gloster zou zich op dit moment met het Olympisch elftal in Amerika moeten voorbereiden op het Olympisch Kwalificatietoernooi. Waarom hij nog altijd in Eindhoven zit, behoeft geen uitleg. Wie Gloster is misschien wel. Een verhaal over de verdediger in zijn eerste seizoen en een vreselijke schaduw uit het verleden.
Dit verhaal stond eerder dit jaar in PSV Magazine
Fotogeniek
“Ik ben echt niet fotogeniek”, zegt een Amerikaan ietwat verlegen, in de met kleurrijk blad bedekte bomen nabij PSV Campus De Herdgang. Maar zodra de fotocamera’s op hem gericht staan straalt hij zelfverzekerdheid uit. Typerend voor Chris Gloster, die in gesprek bescheiden is en met beide benen op de grond staat, maar op het veld zichzelf laat zien met kracht, snelheid en dominantie aan de bal. In de zomer van 2019 kwam hij naar Eindhoven, de plek waar hij zijn carrière wil lanceren.
De Amerikaans jeugdinternational kwam over van het Duitse Hannover 96, de club die hem naar Europa heeft gebracht. Op het oog een grote verhuizing, maar zogezegd ‘no big deal’ voor Gloster. “Ik begon op 13-jarige leeftijd bij New York Red Bulls, dat was mijn eerste profclub. Daarna speelde ik op het WK O17 met de Verenigde Staten en viel ik op bij Hannover 96. Ik ging daar op stage en tekende mijn eerste Europese contract. Daarna kwam het volgende WK, voor onder 20-spelers, waar ik opviel bij PSV. Ik ben dus al sinds mijn dertiende aan het rondreizen voor voetbal en ging uit huis toen ik vijftien was. Moeilijk, voor een moederskindje als ik. Maar de ervaring hielp met de verhuizing naar Europa.”
Voetbal is niet de sport waar je direct aan denkt als de Stars and Stripes ziet wapperen. Misschien ook niet de meest voor de hand liggende keuze voor Gloster. “Het was apart om als kind te voetballen. Veel kinderen speelden toen American football of basketbal, dat waren de grootste sporten in mijn omgeving. Kinderen oordelen veel over elkaar dus het was niet altijd makkelijk voor me. Maar nu de sport zo aan het groeien is in de Verenigde Staten, is het niet meer raar om voetballer te zijn. Ik wil kinderen inspireren om ook te gaan voetballen.”
‘Niet goed genoeg’
Gloster was pas zeventien jaar oud toen hij zijn thuisland verliet om naar Europa te gaan. Een cultuurshock kondigde zich aan. “Toen kreeg ik voor het eerst te maken met een taalbarrière. Ik moest Duits gaan leren. Gek, maar het helpt me nu met het leren van de Nederlandse taal. Het was een grote stap voor mijn voetbalcarrière om naar Europa te gaan maar ook voor mij als persoon. Ik ben ontzettend gegroeid.”
De moeilijke momenten in Europa gaan verder dan alleen een taalbarrière. Ook cultureel kwam er het nodige bij kijken: “Soms begrepen andere spelers niet waarom ik er was. Omdat ik uit Amerika kom dachten mensen snel dat ik niet goed genoeg zou zijn. Mensen kijken je vreemd aan omdat je er niet als hen uitziet,” vertelt de linksback. Gelukkig trof Gloster in Hannover landgenoten, die hem hielpen barrières te slechten. “Ik heb heel veel mensen om me heen gehad die me steun gaven. Daardoor heb ik het gered. Bij Hannover had ik Sebastian Soto, nu bij PSV ben ik goed bevriend met Richy (Richard Ledezma, red.). Ik ben nooit alleen.”
‘Stadsjongen’
Ledezma en Gloster waren al bevriend door de verschillende jeugdteams van de Verenigde Staten waar ze samen in speelden. Nu zitten ze samen bij Jong PSV. Toen Gloster naar Nederland kwam trok hij in bij Ledezma in Son en Breugel, maar inmiddels zijn ze samen naar Eindhoven verhuisd. Niet te vergelijken met de stad waar zijn carrière begon: “Ik kom uit New Jersey en waar ik opgroeide lag maar een half uurtje van New York af. Daarom ben ik toch meer een stadsjongen. Eindhoven is er niet echt mee te vergelijken maar het komt in de buurt. Ik ben graag in de buurt bij mensen, restaurants en leuke winkels.” Op de vraag of Eindhoven dan de volstaat aan de standaard van Gloster antwoord hij voorzichtig “ja”. “Ik wen er aan. Als ik weer naar huis en naar familie ga kom ik weer in die enorme steden terecht. Ik heb het geluk dat ik kan genieten van de rust hier en de drukte thuis.”
‘In tranen’
In Europa heeft de Amerikaan ook de onderzijde van de voetbalcultuur meegemaakt. Een incident bij FC Den Bosch tegen Excelsior, waarbij speler Ahmad Mendes Moreira het slachtoffer werd van racistische spreekkoren kwam hard aan bij Gloster. Niet alleen vanwege de ernst van het ongeval, maar ook omdat het bekend voorkwam. “Ik herinner me het nog goed”, vertelt hij. “Ik speelde een competitiewedstrijd bij Hannover 96. We stonden 1-0 voor en een tegenstander maakte een overtreding op me. Ik werd geraakt tegen mijn hoofd dus het duurde even voordat ik op kon staan. Het deed ontzettend veel pijn. Toen ik opstond hoorde ik mensen naar me schreeuwen en werden er dingen naar me gegooid. Een aansteker vloog tegen mijn hoofd aan en ze maakten apengeluiden. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte, dus ik wist niet wat ik moest doen. Ik barstte in tranen uit op het veld. Mijn teamgenoten konden me nog troosten maar toen de wedstrijd voorbij was rende ik gelijk terug naar de kleedkamer.”
‘Het moet stoppen’
Het doet Gloster goed dat er meer en meer aan gedaan wordt. “In de Verenigde Staten zijn er ook de nodige problemen, maar dit heb ik daar nog nooit meegemaakt”, zegt Gloster weemoedig. “Het moet stoppen. Voetbalteams zijn vrijwel altijd gemengd, allemaal verschillende mensen. Hoe kun je zo racistisch zijn richting spelers van een ander team, terwijl jouw eigen team hoogstwaarschijnlijk ook spelers van allerlei verschillende komaf heeft? Dit moet gestraft worden. We moeten niet doen alsof er niks aan de hand is, maar het probleem benoemen. Het maakt me blij dat het Nederlands elftal een standpunt heeft ingenomen. De woorden van een grote speler als Georginio Wijnaldum inspireren me.”
Ondanks dat de tiener het nodige heeft meegemaakt en al op jonge leeftijd zelfstandig moest zijn staat hij volledig achter zijn keuzes. Sterker nog, hij hoopt dat andere getalenteerde kinderen ook proberen door te breken in topsport: “Ik ben heel blij waar ik nu ben. Als je alles er voor geeft kun je ver komen. Dus ik zou het iedereen aanbevelen om hun dromen achterna te gaan. Geloof in jezelf en blijf proberen. Als het dan niet lukt kun je stoppen en iets anders proberen. Het leven gaat verder.”
‘Verliefd op deze club’
In Eindhoven heeft hij echt zijn plaats gevonden. Hier ziet hij zijn toekomst. “De eerste maanden hier zijn fantastisch geweest. De staf behandelt me goed. Ik heb soms contact met de spelers van het eerste team en zij leren me heel veel. Het voelt alsof ik hier al jaren zit, ondanks dat het pas een paar maanden is. Geen negatieve gevoelens richting Hannover 96 overigens, daar was het ook een grote hechte familie. Ik heb veel aan ze te danken, maar het werd tijd voor een nieuwe stap”, vertelt hij. “Zelfs de Hoofdcoach sprak me aan tijdens mijn blessure om te kijken hoe het ging. Door dit soort dingen voel ik me hier zo thuis. Dat zelfs de hoofdtrainer weet wie ik ben en dat ik geblesseerd ben. Dan neemt hij ook nog de tijd om met me te praten. Dit soort dingen maken me verliefd op deze club.”
‘Hier wil ik doorbreken’
“Mijn doelen nu zijn simpel”, vervolgt Gloster. “Ik wil werken naar mijn debuut in het eerste team. Misschien een keer met een vriendschappelijke wedstrijd meedoen. Daarna spelen in de competitie of Europees. Hier wil ik doorbreken. In de toekomst zou ik het liefst in de Premier League spelen. Welke club maakt niet uit, maar ooit hoop ik in de Engelse top te spelen, en natuurlijk het Amerikaanse nationale team. Ik kan niet wachten tot ik die oproep krijg, ik zou niet eens weten hoe ik er op moet reageren. Maar ik moet niet voor mijn strepen gaan lopen. De kwalificatiewedstrijden voor de Olympische Spelen komen eraan met het onder 23-team. Daar spelen is mijn volgende doel.”
Er is een iemand zonder wie Gloster niet zou zijn waar hij nu is, zijn moeder. Hij is haar veel dank verschuldigd, vindt hij zelf: “Mijn moeder is zo trots op me. Ze moest huilen toen ik mijn eigen appartement kreeg. Hopelijk komt ze binnenkort langs, want zonder haar zou ik niet zijn geweest waar ik nu ben. Mijn oma en mijn zus ook, iedereen steunt me in mijn carrière. De hele familie is onmisbaar voor me, ik heb zoveel liefde van ze gehad, daar ben ik altijd dankbaar voor.”